Movies Ltd

Το μεγάλο επίτευγμα της, αναμφίβολα σημαιοφόρου σε ότι αφορά στο σύγχρονο animation, Pixar, δεν είναι μόνο που έχει φτάσει σε πανύψηλα επίπεδα το εικαστικό κομμάτι των μοντέρνων παραγωγών, μα κυρίως που έχει ανεβάσει πολλά σκαλοπάτια παραπάνω το θεματικό τους περιεχόμενο. Έχοντας εντάξει ως βασικότερο συστατικό στην συνταγή, κάτι που απουσιάζει παγερά από τις χολιγουντιανές δημιουργίες με πραγματικούς χαρακτήρες, την ευαισθησία. Στοιχείο που διακρίναμε στα Cars, στους Incredibles, στο τελευταίο Toy Story και σε ακόμη μεγαλύτερη περιεκτικότητα στο Up, ώστε να μην αποτελεί σύμπτωση που τα συγκεκριμένα καρτούν έχουν εξελιχθεί και στα πιο αγαπημένα του κοινού. Συνεπώς στην παρούσα περίπτωση η Universal, δεν αντιγράφει τον ανταγωνιστή, μα χρησιμοποιεί την λογική του, πασπαλίζοντας με όσο πιο πολύ ευαισθησία μπορεί το δικό της σκίτσο. Κέρδος της!

Σκοπός του είναι να αναδειχτεί στον υπ αριθμόν ένα κακό του κόσμου. Για να το επιτύχει αυτό ο κουτοπόνηρος Γκρου, θα πρέπει να θέσει σε εφαρμογή το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, να κλέψει την Σελήνη! Εκεί δηλαδή που οι βασικοί του αντίπαλοι, περιορίζονται σε αρπαγές διάσημων αξιοθέατων, σαν την πυραμίδα της Γκίζας ή τον Πύργο του Άιφελ, εκείνος έχει πάει ένα βήμα παραπέρα, επιθυμώντας να ξαφρίσει έναν ολόκληρο πλανήτη. Βεβαίως ενώ τα πλάνα του είναι τόσο καλά μελετημένα, του λείπουν κάποια σημαντικά στοιχεία για να βάλει μπροστά. Το παραδάκι, για να στήσει τον διαστημικό μηχανισμό και ο συρρικνωτής, που θα του επιτρέψει να μετατρέψει το Φεγγάρι σε μικροσκοπικό βόλο. Κι αν για το πρώτο ελπίζει η τράπεζα της Κακίας να τον χρηματοδοτήσει, για το δεύτερο δεν φαίνεται να έχει τύχη, μιας και το βασικό φαβορί για τον τίτλο του μοχθηρού, ο φανφαρόνος πιτσιρίκος Βίκτορ, το έχει καλά κρυμμένο στον απροσπέλαστο πύργο του. Πρόβλημα, πρόβλημα και πως το λύνεις?

Βασικά εντάσσοντας στο στόρι παιδάκια, όσο το δυνατόν μικρότερα, ώστε να βρίσκονται κοντύτερα στην ηλικία του βασικού τάργκετ γκρουπ των θεατών. Κι όχι ένα, μα τρία και μάλιστα ορφανά από γονείς, που περιμένουν εναγωνίως στο ίδρυμα την στιγμή που θα εμφανιστεί κάποιος να τα υιοθετήσει. Βεβαίως τα νήπια στο μυαλό τους είχαν σχηματίσει την εικόνα ενός αγαπημένου αντρόγυνου που θα αγκαλιάσει με θέρμη τα όνειρα τους και όχι του ασύμμετρου Γκρου, που θα τους συστηθεί σαν ανάδοχος, μα στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας κοινός μασκαράς, που θέλει να εκμεταλλευτεί την αθωότητα τους. Κι εδώ ξεκινά το ενδιαφέρον κομμάτι του φιλμ, με την διαδικασία της μετάλλαξης του διαρκώς μουρτζούφλη Απαισιότατου που ποτέ του δεν γνώρισε αγάπη και στοργή, σε αξιολάτρευτο μπαμπάκα, που θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά του.

Για πες: Πέραν της συγκίνησης, που παίζει σε κάθε πλάνο, όση ώρα τα μικρά τριγυρίζουν στο hi tech σπίτι του πατέρα, δυνατό ρόλο στην παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου διασκεδαστικού πακέτου παίζει το κεφάτο σενάριο. Που όχι μόνο είναι διανθισμένο από προσεκτικά μελετημένα αστεία - και για παιδιά και για μεγάλους - αλλά και από κάποιους επιμέρους περιφερειακούς χαρακτήρες, όπως τα διαβολάκια Μίνιονς και ο κουφός καθηγητής Νεφάριο, που κλέβουν την παράσταση. Συνεπώς με την αρωγή του εξαιρετικά δοσμένου dubbing, όπου κυριαρχούν οι φωνές των Carell, Brand και Segel, αλλά και του έξοχου τρισδιάστατου, το Despicable Me, τοποθετείται ανάμεσα στις ποιοτικότερες επιλογές από τις αμέτρητες της animation παραγωγής. Όχι ακόμη Pixar level, αλλά πάντως αρκετά ψηλά...