Movies Ltd

Ζει τελικά στις μέρες μας ο νεορεαλισμός. Το σινεμά ελλείψει ιδεών, που θα άνοιγαν καινούργιους πρωτοποριακούς δρόμους, επιστρέφει στην παλιά καλή συνταγή της επιτυχημένης φόρμας, όπως την καθόρισαν σπουδαίοι δημιουργοί του παρελθόντος. Και μιας και μιλάμε για ιταλική κινηματογραφία, τι ευκολότερο για έναν φιλόδοξο auteur να ανατρέξει στα κιτάπια που διδάχτηκε στην σχολή και με την δυναμική ενός ισχυρότατου σεναρίου να προσφέρει εξαιρετικής αισθητικής μελόδραμα όπως το Io Sono L'Amore. Κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων, σε Βενετία, Τορόντο και Νύχτες που πρωτοπροβλήθηκε...

Σύζυγος μεγαλοβιομηχάνου του Μιλάνου, στέλεχος της υψηλής κοινωνίας και μητέρα τριών ενήλικων παιδιών, στην απόγνωση της συναισθηματικής της κενότητας, θα συνάψει παράνομη σχέση με νεαρό φίλο του μεγάλου της γιου. Αυτή είναι η διαδρομή μιας γυναίκας, που ξεκινώντας από τα χαμηλά στρώματα, ούσα μετανάστρια εκ Ρωσίας, μεγαλοπιάστηκε αφού παντρεύτηκε τον εύπορο κληρονόμο μιας υγιέστατης εριουργίας της Βόρειας Ιταλίας κι έκτοτε έχει αφιερώσει την ζωή της στην φαμίλια. Κλεισμένη στους τέσσερις τείχους, μόνιμα να προσέχει τις λεπτομέρειες των εν οίκω, δίχως ποτέ να έχει άποψη για τα όσα συμβαίνουν πέραν της υπερπολυτελούς βίλας, η πενηντάρα Έμμα Ρέκι, θα θυσιάσει τις ελευθερίες τις, στον βωμό της καλής ζωής και των λούσων με υπογραφή. Ο ορισμός της μοναξιάς, ειδικά τώρα που τα παιδιά - αποκούμπια, ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω, κτίζοντας τις δικές τους ζωές.

Το ξύπνημα των αισθήσεων της κατά συνθήκη Μιλανέζας, θα συμβεί όταν στην καθημερινότητα της θα εισβάλλει ο γοητευτικός Αντόνιο, ένας χαρισματικός και ονειροπόλος σεφ. Εκείνη ακολουθώντας τα βήματα του θα φτάσει μέχρι το καταφύγιο, στον εξοχικό παράδεισο του, όπου με διαλυμένους τους φραγμούς και τις ηθικές αναστολές, θα πέσει στην αγκαλιά του. Απελευθέρωση? Όχι ακριβώς, αφού τώρα ξεκινά το παιχνίδι της ισορροπίας, που η καλλίγραμμη μεσήλιξ θα κληθεί να παίξει, ανάμεσα σε οικογένεια και εραστή. Το μεγάλο βήμα όμως έχει γίνει και το ανήσυχο πνεύμα της, μπορεί να θεωρείται ήδη χορτασμένο, αφού δεν μετάνιωσε στιγμή στην βίαιη καταπάτηση των δεσμών. Το θέμα μπορεί να ακούγεται σαν μια κλασσική κινηματογραφική εκδοχή του τηλεοπτικού Φώσκολου, η πραγματικότητα όμως είναι εντυπωσιακά διαφορετική. Ο 40άρης Guadagnino, κινηματογραφεί επιδέξια την φιγούρα της μούσας του, κατά τέτοιο τρόπο ώστε η ψυχοσύνθεση της να συμβαδίζει με τον καιρό. Χιονίζει εις Μεδιολάνους, παγωμένη η ψυχή της βαριεστημένης κυρίας. Ήλιος στον Άγιο Ρέμο, φως και αγαλλίαση στην καρδιά της. Ικανότατος μελετητής του Visconti (κυρίως) του Antonioni και του Pasolini ο Ιταλός, χρησιμοποιεί χαμηλό τέμπο και μπόλικες αλληγορίες για να εξελίξει την ιστορία του, δίχως στιγμή να ξεχνά πως κολώνα της είναι Εκείνη και όλοι οι υπόλοιποι απλά βαδίζουν γύρω της. Ότι στο βλέμμα του ο σκηνοθέτης λατρεύει να φιλμάρει την εικόνα της Swinton, είναι πασιφανές, εκτιμώ άλλωστε πως δίχως αυτή δεν θα παρουσίαζε ποτέ την ταινία του. Τα πάντα είναι κομμένα και ραμμένα πάνω στην αδύνατη κορμοστασιά της ξερακιανής Λονδρέζας, σε μια από τις λίγες φορές που φαντάζει τόσο σέξι, μέσα στα κομψά εφαρμοστά και φανταχτερώς μονόχρωμα ταγιέρ της.

Για πες: Με μοχλό πίεσης προς την λήψη των τελικών αποφάσεων, το Io Sono L'Amore κελάηδισμα της Κάλλας, όπως περνά καμέο για κάποια δευτερόλεπτα, σε πλάνα του Philadelphia και ένα φινάλε που ξεχειλίζει από τραγικότητα, το φιλμ οδηγείται στην κορύφωση του, με λιτό, πλην ευρηματικό τρόπο. Τονίζοντας ακόμη περισσότερο την έγχρωμη αύρα της κεντρικής ηρωίδας του, σε σύγκριση με τις ασπρόμαυρες, άδειες φιγούρες που διαρκώς την περιβάλλουν.