The Rebound
του Bart Freundlich. Με τους Catherine Zeta-Jones, Justin Bartha
Νέα επίθεση 24 δευτερολέπτων...
του zerVo
Σκέψου τώρα να είσαι στο κλαμπάκι, κρατώντας στο χέρι δυο μοχίτο, ένα για σένα κι ένα για την καλή σου κι όπως επιστρέφεις από το μπαρ για να της το προσφέρεις, να την αντικρίσεις να λικνίζεται στους ήχους της τέκνο, σκορπίζοντας τα μαλλιά της ανέμελα κι όλο χάρη στην ατμόσφαιρα. Εκείνη αφού σε κόψει από μακριά, σου βουτά το ποτό, πίνει δυο γουλιές και σου σφυράει στο αυτί: I'm Hot! Γειαχαραντάν του μάγκα, ιδίως αν το κορίτσι είναι δυο μέτρα μπόι, πληθωρική μελαχρινή, κούκλα, αεράτη, με ματάρες και νάζι που σε κολλάει στον τοίχο. Τώρα δεν πιστεύω να σε πειράζει που δεν πρόκειται για κανά πιπίνι, μα για μια σαρανταπεντάρα, ζωντοχήρα, με δύο κουτσούβελα για αξεσουάρ. Μην τα θες κι όλα δικά σου...
Αστή νοικοκυρά, δίνει τα παπούτσια στο χέρι στον άντρα της που την κερατώνει και ανοίγει πανιά για τη Νέα Υόρκη, σκοπεύοντας να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή. Εκεί θα γνωρίσει έναν χαρισματικό, όμορφο πλην ιδιότροπο άντρα, άρτι εγκαταλελειμμένο από την φραντσέζα σύζυγο του, που χρησιμοποίησε τον γάμο τους μόνο και μόνο για να πάρει την πράσινη κάρτα. Η έλξη τους λογική και αναπόφευκτη, ειδικά από την στιγμή που ο -κατά δυο δεκαετίες νεότερος της κυρίας - πιτσιρικάς με τα αμέτρητα πτυχία, θα επιλέξει σαν επαγγελματική απασχόληση, να κάνει την μπέιμπι σίττερ στα παιδιά της, παρά να γίνει στέλεχος των εταιριών που πέφτουν στα πόδια του, εκλιπαρώντας τον για συνεργασία. Μια σχέση που αμφότεροι είχαν ανάγκη, μετά το ναυάγιο του συναισθηματικού τους κόσμου, πιστεύοντας πως η μοίρα τους οφείλει μια δεύτερη ευκαιρία. Γιατί μπορεί να αστόχησαν στην πρώτη προσπάθεια στην αγάπη, μα διεκδικούν με όλο τους το σθένος το ριμπάουντ, για να ξεκινήσουν ακόμη μια επίθεση, ανανεώνοντας το χρόνο που έχουν στην διάθεση τους. Μπορεί η μεγάλη ηλικιακή διαφορά να σταθεί τροχοπέδη στις ελπίδες τους? Εμένα δεν μου καίγεται καρφί, ούτε και κανενός νομίζω μοντέρνα σκεπτόμενου θεατή. Ας τα βρουν οι δυο τους πρώτα και τέτοιες λεπτομέρειες δεν νοιάζουν πια κανέναν...
Για πες: Βεβαίως η κομεντί του Bart Freundlich, δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στο ρομαντζαδόρικο κινηματογραφικό είδος, ακολουθώντας πιστά τις γνώριμες προσταγές του. Μια ζεστή και πολύχρωμη απεικόνιση του Μεγάλου Μήλου, με το φόντο μόνιμα αισιόδοξο να τονίζει την αμφίβολη αποτελεσματικότητα του american dream, ακόμη και για άτομα που έχουν ξεπεράσει το χρονικό όριο ανάπτυξης των δυνατοτήτων τους. Στο περιθώριο πάντως πετιούνται και κάποιες ενοχλητικές σπόντες για τους άστεγους και τους ζητιάνους, που κατουράνε όπου βρουν, βωμολοχούν και επιδεικνύουν τα κάλλη τους ακόμη και στα μωρά παιδιά, ένα κοινωνικό σχόλιο που μοιάζει κάπως αταίριαστο με το γενικότερο χαλαρό υφάκι του φιλμ. Μιας ταινίας που αναδεικνύει για πολλοστή φορά την ώριμη ομορφιά της Katherine Zeta, που κυριολεκτικά λάμπει δίχως περιττά λούσα και βαφές όπως κάνουν οι ανέραστες συμπολίτισσες της του Sex And The City, μένοντας σε πιο προσγειωμένα και ανθρώπινα στάνταρντς. Κερδίζοντας με τον χαμηλών τόνων τρόπο της και την καρδιά του τύποις επαναστάτη και απροσάρμοστου Justin Bartha - σου θυμίζω ο χαμένος γαμπρός του Hangover - σε ένα ομορφούλι καλοκαιρινό άρλεκιν, που σίγουρα δεν θα ενθουσιάσει, αλλά δεν θα σε χαλάσει κιόλας...
Αστή νοικοκυρά, δίνει τα παπούτσια στο χέρι στον άντρα της που την κερατώνει και ανοίγει πανιά για τη Νέα Υόρκη, σκοπεύοντας να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή. Εκεί θα γνωρίσει έναν χαρισματικό, όμορφο πλην ιδιότροπο άντρα, άρτι εγκαταλελειμμένο από την φραντσέζα σύζυγο του, που χρησιμοποίησε τον γάμο τους μόνο και μόνο για να πάρει την πράσινη κάρτα. Η έλξη τους λογική και αναπόφευκτη, ειδικά από την στιγμή που ο -κατά δυο δεκαετίες νεότερος της κυρίας - πιτσιρικάς με τα αμέτρητα πτυχία, θα επιλέξει σαν επαγγελματική απασχόληση, να κάνει την μπέιμπι σίττερ στα παιδιά της, παρά να γίνει στέλεχος των εταιριών που πέφτουν στα πόδια του, εκλιπαρώντας τον για συνεργασία. Μια σχέση που αμφότεροι είχαν ανάγκη, μετά το ναυάγιο του συναισθηματικού τους κόσμου, πιστεύοντας πως η μοίρα τους οφείλει μια δεύτερη ευκαιρία. Γιατί μπορεί να αστόχησαν στην πρώτη προσπάθεια στην αγάπη, μα διεκδικούν με όλο τους το σθένος το ριμπάουντ, για να ξεκινήσουν ακόμη μια επίθεση, ανανεώνοντας το χρόνο που έχουν στην διάθεση τους. Μπορεί η μεγάλη ηλικιακή διαφορά να σταθεί τροχοπέδη στις ελπίδες τους? Εμένα δεν μου καίγεται καρφί, ούτε και κανενός νομίζω μοντέρνα σκεπτόμενου θεατή. Ας τα βρουν οι δυο τους πρώτα και τέτοιες λεπτομέρειες δεν νοιάζουν πια κανέναν...
Για πες: Βεβαίως η κομεντί του Bart Freundlich, δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στο ρομαντζαδόρικο κινηματογραφικό είδος, ακολουθώντας πιστά τις γνώριμες προσταγές του. Μια ζεστή και πολύχρωμη απεικόνιση του Μεγάλου Μήλου, με το φόντο μόνιμα αισιόδοξο να τονίζει την αμφίβολη αποτελεσματικότητα του american dream, ακόμη και για άτομα που έχουν ξεπεράσει το χρονικό όριο ανάπτυξης των δυνατοτήτων τους. Στο περιθώριο πάντως πετιούνται και κάποιες ενοχλητικές σπόντες για τους άστεγους και τους ζητιάνους, που κατουράνε όπου βρουν, βωμολοχούν και επιδεικνύουν τα κάλλη τους ακόμη και στα μωρά παιδιά, ένα κοινωνικό σχόλιο που μοιάζει κάπως αταίριαστο με το γενικότερο χαλαρό υφάκι του φιλμ. Μιας ταινίας που αναδεικνύει για πολλοστή φορά την ώριμη ομορφιά της Katherine Zeta, που κυριολεκτικά λάμπει δίχως περιττά λούσα και βαφές όπως κάνουν οι ανέραστες συμπολίτισσες της του Sex And The City, μένοντας σε πιο προσγειωμένα και ανθρώπινα στάνταρντς. Κερδίζοντας με τον χαμηλών τόνων τρόπο της και την καρδιά του τύποις επαναστάτη και απροσάρμοστου Justin Bartha - σου θυμίζω ο χαμένος γαμπρός του Hangover - σε ένα ομορφούλι καλοκαιρινό άρλεκιν, που σίγουρα δεν θα ενθουσιάσει, αλλά δεν θα σε χαλάσει κιόλας...
Στις δικές μας αίθουσες 1 Ιουλίου 2010 από την Audiovisual
Rewind /// Trailer - The Rebound
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική