Το Κορίτσι στη Φωλιά της Σφήκας
του Daniel Alfredson. Με τους Noomi Rapace, Michael Nyqvist, Lena Endre
Ελπίζοντας να μην έχει...part 4
του zerVo
Σε παραδιπλανά δωμάτια, σε νοσοκομείο του Γκέτεμποργκ, αναρρώνουν η Λίσμπετ κι ο πρώην διπλός πράκτορας πατέρας της. Εκείνος, με βαρύτατες κρανιακές κακώσεις κι εκείνη με μια σφαίρα σφηνωμένη στο κεφάλι, αλλά και την κατηγορία της ανθρωποκτονίας, εις βάρος του, να την βαρύνει. Επιτέλους τέλος για την Σουηδική τριλογία, που αποτέλεσε το πρώτο μακροσκελές υβρίδιο ανάμεσα στην μικρή και την μεγάλη οθόνη. Με διάρκεια, κοντά στις επτά (!) ώρες, το τρίπτυχο με πρωταγωνίστρια το κορίτσι που ποτέ του δεν γνώρισε την ηλικία της αθωότητας, όπως ξεπετάχτηκε από την φαντασία του χαρισματικού συγγραφέα Stieg Larsson, σφυρίζει την λήξη του, προκαλώντας σε να το παρακολουθήσεις, μήπως και εντοπίσεις την άκρη του νήματος, σε ένα νοσηρό και δαιδαλώδες περιβάλλον. Δαιδαλώδες τρόπος του λέγειν και επιεικώς δηλαδή, μιας και αν προσθέσεις τα πρόσωπα και των τριών συνεχειών - τα βασικά, ουχί τα δευτερεύοντα - δημιουργείς ένα σύνολο 60 - 70 διαφορετικών χαρακτήρων, που είναι απίθανο να τους θυμάσαι όλους, ώστε να μη χαθείς στην ομίχλη. Γιατί το Κορίτσι στη Φωλιά της Σφήγκας, όσο και αν υποστηρίζει την ανεξαρτησία του, επ ουδενί μπορεί να παρακολουθηθεί αυτόνομο και δίχως σύνδεση με τα προηγούμενα. Οπότε πάρε τεφτέρι και στυλό για να σημειώνεις πρόσωπα και πράγματα. Θα σου χρειαστεί, όπως ο μίτος στον Θησέα...
Αν το δούμε από καλλιτεχνικής άποψης, η τρίτη ταινία της σειράς είναι και η καλύτερη, τουλάχιστον σκηνοθετικά. Όχι πως ο Alfredson, που υπέγραψε και το μεσαίο part, ξεφεύγει έστω και μισό πόντο από τις προσταγές της μικρής οθόνης, αλλά να, υπάρχουν μια, δυο στιγμές, που νομίζεις πως βλέπεις σινεμά και δεν φοβάσαι μην τυχόν και διακόψουν τον ειρμό σου τα διαφημιστικά σποτς. Ειδικά προς το φινάλε, εκεί που όλα βαίνουν στην τελική ευθεία και η ίντριγκα έχει μεταφερθεί στην δικαστική αίθουσα, υπάρχουν κάποιες προοπτικές του φακού και μερικά τρεμοπαίγματα ρεαλισμού της κάμερας, που αναρωτιέσαι γιατί κάτι τέτοιο δεν δοκιμάστηκε μέχρι τώρα από τους δημιουργούς. Πιθανότατα γιατί πάλευαν να βάλουν μια τάξη στον σεναριακό χαμό, που αναδεύει στο μίξερ του σασπένς, μαχόμενους δημοσιογράφους, σοφιστικέ αστυνομικούς, παρακρατικές σέχτες και επίορκους γιατρούς. Τουλάχιστον στο τρίτο και τελευταίο μέρος του Millennium, δεν υπάρχουν τα πάσης φύσεως, homo, straight και ανάμεικτα σεξουαλικά πλάνα, για να αποπροσανατολίζουν την ματιά και το περιβάλλον εστιάζει πιότερο στην ανθρώπινη φύση (αντι)ηρώων που, σε καμία των περιπτώσεων, δεν είναι ανίκητοι.
Για πες: Στο επίκεντρο της ιστορίας, για ακόμη μια φορά, η Λίσμπετ Σαλάντερ, η χαρισματική, όσο και περιθωριακή χάκερ, που γνωρίσαμε στα προηγούμενα, αυτή τη φορά τραυματισμένη άγρια σωματικά, αλλά ανεβασμένη ψυχικά, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον δικαστικό Γολγοθά που την περιμένει. Στο πλευρό της, αν και δεν συναντιούνται παρά μόνο στον επίλογο, ο άξιος ρεπόρτερ του περιοδικού Μιλένιουμ, Μίκα Μπλόμκβιστ, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, ξεπερνώντας ακόμη και τις ηθικές του αναστολές, για να αποδείξει με την πένα του, την αθωότητα της. Το ζευγάρι Noomi Rapace και Michael Nyqvist, τυποποιημένοι πλέον στους ρόλους του άσπονδου διδύμου, δεν κρύβουν εκπλήξεις στις ερμηνείες τους. Σαφώς η ακραίες ενδυματολογικές επιλογές του χαρακτήρα που υποδύεται η τριαντάχρονη Σουηδέζα, γέρνουν την πλάστιγγα προς την θωριά της, αβαντάροντας την κατά τέτοιο τρόπο, που δύσκολα θα την λησμονήσεις. Ίσως εκεί να κρύβεται και το κόλπο του The Girl Who Kicked The Hornet's Nest, που εστιάζει πιο πολύ στην απεικονιστική ακρίβεια του βιβλίου, ελπίζοντας πως έτσι θα καλυφτούν οι θεόρατες τρύπες της αφήγησης και τελικά δεν θα μειδιάσεις, που για παράδειγμα, στην κλινική όπου βρίσκονται τα δύο πρόσωπα που έχουν συγκλονίσει την κοινή γνώμη της Σκανδιναβίας, δεν υπάρχει αστυνομικός να τους φυλάει, ούτε για δείγμα. Είμαι βέβαιος πως στην επερχόμενη αμερικάνικη εκδοχή της τριλογίας, τέτοιες ανακρίβειες και λάθη δεν θα υπάρχουν. Ούτε επιμονή στα δεκάδες ονόματα και τις λεπτομέρειες. Μόνο το ζουμί κι η δράση. Το όνομα του Fincher, εγγυάται άλλωστε γι αυτό...
Αν το δούμε από καλλιτεχνικής άποψης, η τρίτη ταινία της σειράς είναι και η καλύτερη, τουλάχιστον σκηνοθετικά. Όχι πως ο Alfredson, που υπέγραψε και το μεσαίο part, ξεφεύγει έστω και μισό πόντο από τις προσταγές της μικρής οθόνης, αλλά να, υπάρχουν μια, δυο στιγμές, που νομίζεις πως βλέπεις σινεμά και δεν φοβάσαι μην τυχόν και διακόψουν τον ειρμό σου τα διαφημιστικά σποτς. Ειδικά προς το φινάλε, εκεί που όλα βαίνουν στην τελική ευθεία και η ίντριγκα έχει μεταφερθεί στην δικαστική αίθουσα, υπάρχουν κάποιες προοπτικές του φακού και μερικά τρεμοπαίγματα ρεαλισμού της κάμερας, που αναρωτιέσαι γιατί κάτι τέτοιο δεν δοκιμάστηκε μέχρι τώρα από τους δημιουργούς. Πιθανότατα γιατί πάλευαν να βάλουν μια τάξη στον σεναριακό χαμό, που αναδεύει στο μίξερ του σασπένς, μαχόμενους δημοσιογράφους, σοφιστικέ αστυνομικούς, παρακρατικές σέχτες και επίορκους γιατρούς. Τουλάχιστον στο τρίτο και τελευταίο μέρος του Millennium, δεν υπάρχουν τα πάσης φύσεως, homo, straight και ανάμεικτα σεξουαλικά πλάνα, για να αποπροσανατολίζουν την ματιά και το περιβάλλον εστιάζει πιότερο στην ανθρώπινη φύση (αντι)ηρώων που, σε καμία των περιπτώσεων, δεν είναι ανίκητοι.
Για πες: Στο επίκεντρο της ιστορίας, για ακόμη μια φορά, η Λίσμπετ Σαλάντερ, η χαρισματική, όσο και περιθωριακή χάκερ, που γνωρίσαμε στα προηγούμενα, αυτή τη φορά τραυματισμένη άγρια σωματικά, αλλά ανεβασμένη ψυχικά, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον δικαστικό Γολγοθά που την περιμένει. Στο πλευρό της, αν και δεν συναντιούνται παρά μόνο στον επίλογο, ο άξιος ρεπόρτερ του περιοδικού Μιλένιουμ, Μίκα Μπλόμκβιστ, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, ξεπερνώντας ακόμη και τις ηθικές του αναστολές, για να αποδείξει με την πένα του, την αθωότητα της. Το ζευγάρι Noomi Rapace και Michael Nyqvist, τυποποιημένοι πλέον στους ρόλους του άσπονδου διδύμου, δεν κρύβουν εκπλήξεις στις ερμηνείες τους. Σαφώς η ακραίες ενδυματολογικές επιλογές του χαρακτήρα που υποδύεται η τριαντάχρονη Σουηδέζα, γέρνουν την πλάστιγγα προς την θωριά της, αβαντάροντας την κατά τέτοιο τρόπο, που δύσκολα θα την λησμονήσεις. Ίσως εκεί να κρύβεται και το κόλπο του The Girl Who Kicked The Hornet's Nest, που εστιάζει πιο πολύ στην απεικονιστική ακρίβεια του βιβλίου, ελπίζοντας πως έτσι θα καλυφτούν οι θεόρατες τρύπες της αφήγησης και τελικά δεν θα μειδιάσεις, που για παράδειγμα, στην κλινική όπου βρίσκονται τα δύο πρόσωπα που έχουν συγκλονίσει την κοινή γνώμη της Σκανδιναβίας, δεν υπάρχει αστυνομικός να τους φυλάει, ούτε για δείγμα. Είμαι βέβαιος πως στην επερχόμενη αμερικάνικη εκδοχή της τριλογίας, τέτοιες ανακρίβειες και λάθη δεν θα υπάρχουν. Ούτε επιμονή στα δεκάδες ονόματα και τις λεπτομέρειες. Μόνο το ζουμί κι η δράση. Το όνομα του Fincher, εγγυάται άλλωστε γι αυτό...
Στις αίθουσες 22 Απριλίου 2010 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική