Σε Τεντωμένο Σκοινί
του James Marsh. Με τους Philippe Petit, Jean François Heckel, Jean-Louis Blondeau
Impossible Is Nothing
του zerVo
Δεν το πιστεύεις. Ακόμη και αν το δεις με τα ίδια σου τα μάτια. Είναι τόσο εξωπραγματικό το θέαμα, που τσιμπιέσαι για να αντιληφθείς αν είναι πράγματι αληθινό. Εδώ σε τσίρκο παρακολουθείς αντίστοιχα νούμερα, σε πολύ χαμηλότερο βέβαια υψόμετρο και κλείνεις τα μάτια από την αγωνία, μην τυχόν και κάτι πάει στραβά. Πόσο μάλλον εδώ, που το παραμικρό παραπάτημα ισοδυναμεί με βέβαιο θάνατο. Αυτή είναι η αίσθηση που νιώθεις εσύ όμως, για τον μοναχικό περιπατητή του ουρανού. Εκείνος το νιώθει διαφορετικά, κοιτάζοντας σε σαν μυρμήγκι από ψηλά, την ώρα που δοκιμάζει τα όρια του ανθρώπινου θάρρους. Κι αν γλιστρήσει? Αυτή θα είναι και η απόλυτη ευτυχία, όπως με πλήρη ειλικρίνεια ομολογεί...
Στις 7 Αυγούστου 1974, ο Γάλλος ισορροπιστής Φιλιπ Πετίτ, θα επιχειρήσει το πιο παράτολμο σχέδιο της ζωής του, όταν για σαρανταπέντε λεπτά, θα βρεθεί ολομόναχος πάνω σε ένα τεντωμένο συρματόσκοινο, που ενώνει τις ταράτσες των Δίδυμων Πύργων. Ένα εγχείρημα που ο ίδιος προσομοιάζει σαν το καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα. Το αναφέρει άλλωστε με τόσο γλαφυρό και περιγραφικό τρόπο στην εξιστόρηση του χρονικού, πως από την στιγμή που συνέλαβε το σχέδιο, στο δίχως περιορισμούς μυαλό του, το μεγάλο ζόρι του δεν ήταν το πως θα περπατήσει στα σύννεφα, αλλά το πως θα φτάσει μέχρι εκεί. Στα προηγούμενα ρίσκα του σε μικρότερης κλίμακας ύψη, στο καμπαναριό της Νοτρ Νταμ και στην γέφυρα του Σίδνεϊ, δεν είχε να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες συνθήκες ασφαλείας. Εδώ όμως, όταν καλείται να φτάσει στο τοπ του Κέντρου Παγκοσμίου Εμπορίου, το πράγμα αλλάζει. Πρέπει να χαραχτεί τέτοιο πλάνο, από την ομάδα συνεργατών, σαν να στήνεται ριφιφί στο πιο καλά φυλασσόμενο χρηματοκιβώτιο.
Το ντοκιμαντέρ του James Marsh, στα ενενήντα λεπτά της διάρκειας του, προσπαθεί να αναδείξει το απεριόριστο της ανθρώπινης φιλοδοξίας, μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές. Η μία έχει να κάνει με τον υλισμό, τον κενό εντυπωσιασμό, τον υπερφιαλισμό, που μπορεί να αναδειχτεί μέσα από το κτίσιμο του υψηλότερου ουρανοξύστη, που η θωριά του σε αφήνει άφωνο. Όπως και η ενδεχόμενη κατάρρευση του... Η άλλη αντίθετα έχει γερότερα θεμέλια, μιλά για το πνεύμα και τη λογική και τον τρόπο που μπορεί μια ριψοκίνδυνη προσωπικότητα να τα ωθήσει στα άκρα. Μπορεί για τον Πετίτ, τα Δίδυμα να ισοδυναμούν με την κατάκτηση του Έβερεστ, ακόμη και τους διπλάσιους ορόφους να έχτιζε η πλανηταρχική ματαιοδοξία, είναι απολύτως βέβαιο πως θα βρισκόταν κάποιος, κάποτε, που θα κατάφερνε να τους δαμάσει.
Για Πες: Το Man On Wire, που λεπτό με το λεπτό ανεβάζει στροφές αγωνίας, σαν ένα καλοστημένο heist movie, είναι πληρέστατο συναισθημάτων, πολυδιάστατο, αφού χρησιμοποιεί όλες τις συνθήκες ενός μοντέρνου docu (αφήγηση, συνεντεύξεις. πραγματικό footage, αναπαράσταση) προκειμένου να αναδείξει το συμβάν σφαιρικά. Αν και υπάρχει μια σημαντική έλλειψη, γιατί ενώ τα ντοκουμέντα είναι πλήρη σε κάθε βήμα του ισορροπιστή, η κορύφωση της δράσης, η ώρα του υπέρτατου ρίσκου, παρουσιάζεται μόνο μέσα από τέσσερις φωτογραφίες όλες κι όλες, μειώνοντας αισθητά την δυναμική του. Ένα κενό για το οποίο δεν ευθύνεται επ ουδενί ο σύγχρονος κινηματογραφιστής, αλλά η αμέλεια των σαλταδόρων να έχουν μαζί τους μια βιντεοκάμερα, στοιχείο που αποδυκνείει πως ακόμη και το πλέον άρτια οργανωμένο πλάνο, πάντοτε κρύβει μια - μικρή ή μεγάλη - παράλειψη...
Στις 7 Αυγούστου 1974, ο Γάλλος ισορροπιστής Φιλιπ Πετίτ, θα επιχειρήσει το πιο παράτολμο σχέδιο της ζωής του, όταν για σαρανταπέντε λεπτά, θα βρεθεί ολομόναχος πάνω σε ένα τεντωμένο συρματόσκοινο, που ενώνει τις ταράτσες των Δίδυμων Πύργων. Ένα εγχείρημα που ο ίδιος προσομοιάζει σαν το καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα. Το αναφέρει άλλωστε με τόσο γλαφυρό και περιγραφικό τρόπο στην εξιστόρηση του χρονικού, πως από την στιγμή που συνέλαβε το σχέδιο, στο δίχως περιορισμούς μυαλό του, το μεγάλο ζόρι του δεν ήταν το πως θα περπατήσει στα σύννεφα, αλλά το πως θα φτάσει μέχρι εκεί. Στα προηγούμενα ρίσκα του σε μικρότερης κλίμακας ύψη, στο καμπαναριό της Νοτρ Νταμ και στην γέφυρα του Σίδνεϊ, δεν είχε να αντιμετωπίσει ιδιαίτερες συνθήκες ασφαλείας. Εδώ όμως, όταν καλείται να φτάσει στο τοπ του Κέντρου Παγκοσμίου Εμπορίου, το πράγμα αλλάζει. Πρέπει να χαραχτεί τέτοιο πλάνο, από την ομάδα συνεργατών, σαν να στήνεται ριφιφί στο πιο καλά φυλασσόμενο χρηματοκιβώτιο.Το ντοκιμαντέρ του James Marsh, στα ενενήντα λεπτά της διάρκειας του, προσπαθεί να αναδείξει το απεριόριστο της ανθρώπινης φιλοδοξίας, μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές. Η μία έχει να κάνει με τον υλισμό, τον κενό εντυπωσιασμό, τον υπερφιαλισμό, που μπορεί να αναδειχτεί μέσα από το κτίσιμο του υψηλότερου ουρανοξύστη, που η θωριά του σε αφήνει άφωνο. Όπως και η ενδεχόμενη κατάρρευση του... Η άλλη αντίθετα έχει γερότερα θεμέλια, μιλά για το πνεύμα και τη λογική και τον τρόπο που μπορεί μια ριψοκίνδυνη προσωπικότητα να τα ωθήσει στα άκρα. Μπορεί για τον Πετίτ, τα Δίδυμα να ισοδυναμούν με την κατάκτηση του Έβερεστ, ακόμη και τους διπλάσιους ορόφους να έχτιζε η πλανηταρχική ματαιοδοξία, είναι απολύτως βέβαιο πως θα βρισκόταν κάποιος, κάποτε, που θα κατάφερνε να τους δαμάσει.
Για Πες: Το Man On Wire, που λεπτό με το λεπτό ανεβάζει στροφές αγωνίας, σαν ένα καλοστημένο heist movie, είναι πληρέστατο συναισθημάτων, πολυδιάστατο, αφού χρησιμοποιεί όλες τις συνθήκες ενός μοντέρνου docu (αφήγηση, συνεντεύξεις. πραγματικό footage, αναπαράσταση) προκειμένου να αναδείξει το συμβάν σφαιρικά. Αν και υπάρχει μια σημαντική έλλειψη, γιατί ενώ τα ντοκουμέντα είναι πλήρη σε κάθε βήμα του ισορροπιστή, η κορύφωση της δράσης, η ώρα του υπέρτατου ρίσκου, παρουσιάζεται μόνο μέσα από τέσσερις φωτογραφίες όλες κι όλες, μειώνοντας αισθητά την δυναμική του. Ένα κενό για το οποίο δεν ευθύνεται επ ουδενί ο σύγχρονος κινηματογραφιστής, αλλά η αμέλεια των σαλταδόρων να έχουν μαζί τους μια βιντεοκάμερα, στοιχείο που αποδυκνείει πως ακόμη και το πλέον άρτια οργανωμένο πλάνο, πάντοτε κρύβει μια - μικρή ή μεγάλη - παράλειψη...
Στις αίθουσες 25 Μαρτίου 2010 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική