Σέρλοκ Χολμς
του Guy Ritchie. Με τους Robert Downey Jr., Jude Law, Rachel McAdams
Sherlock who?
του zerVo
Στο μυαλό μου η ζωγραφιά της μορφής του είναι ανεξίτηλα χαραγμένη. Ντυμένος με την τελευταία λέξη της μόδας, μέσα στα ακριβά βρετανικά κασμίρια, ατσαλάκωτος, με την καπαρντίνα του να τονίζει ακόμη περισσότερο την ψηλόλιγνη φιγούρα του και την ριχτή μπέρτα στην πλάτη σαν σήμα κατατεθέν να ανεμίζει στο Λονδρέζικο βοριαδάκι. Απαραίτητο αξεσουάρ του το κυνηγετικό κασκέτο, πάντοτε καρό, καλοχτενισμένος, συνήθως με μουστάκι φαρδύ και φαβορίτα που τονίζει τις αυστηρές εκφράσεις του προσώπου του, κάθε φορά που παρατηρεί την σκηνή του εγκλήματος, αναζητώντας στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στον δολοφόνο. Το ακριβό ρολόι τσέπης, με την ολόχρυση αλυσίδα, ο μεγεθυντικός φακός, το ίσιο μπαστούνι, που πάμπολλες φορές χρησιμοποίησε σαν όπλο και φυσικά η γαμψή μονίμως αναμμένη πίπα, συμπληρώνουν την αγέρωχη και φλεγματική εικόνα του. Καλά δηλαδή που ο Guy Ritchie κράτησε στον δικό του Sherlock Holmes τα δύο τελευταία ιδιώματα, μαζί και με το βιολί και δεν του φόρεσε καμιά μαύρη μάσκα, γιατί θα πίστευα πως βλέπω το...Μπάτμαν και Ρόμπιν.
Ακόμη μια επιτυχία για τον Σέρλοκ Χολμς και τον στενό του συνεργάτη Δόκτορα Γουότσον, από την στιγμή που αποκάλυψαν πως πίσω από τα πέντε μυστηριώδη τελετουργικά φονικά που συγκλόνισαν τον τελευταίο καιρό την πόλη, κρύβεται ο Λόρδος Μπλάκγουντ. Μόνο που κατόπιν της εκτέλεσης της θανατικής ποινής του στυγνού φονιά, η μορφή του συνεχίζει να απειλεί και να τρομοκρατεί το Λονδίνο. Ολόκληρη η υψηλή κοινωνία της πρωτεύουσας, βρίσκεται στο πόδι, η Βουλή των Λόρδων έχει αναστατωθεί, η αστυνομία αδυνατεί να λύσει το μυστήριο, άρα τα μάτια όλων στρέφονται στην Μπέικερ Στριτ και το νούμερο 221b, όπου βρίσκεται η έδρα - γραφείο - οικία του διασημότερου ντετέκτιβ. Εκεί που συναντάμε έναν Χολμς, αισθητά διαφορετικό από αυτόν που περιέγραψε η τηλεοπτική διασκευή του ήρωα, που γεννήθηκε από την πένα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Κατά πολύ δυναμικότερο αλλά και οξύθυμο, άνετο, με βλέμμα που γυαλίζει, μόνιμα ανακατεμένα μαλλιά και ατημέλητα ντυμένο. Έναν κυνικό πολυλογά, δίχως ίχνος ευγένειας, το αντίθετο του τζέντλεμαν, που δεν διστάζει να προσβάλει ακόμη και την μνηστή του καλύτερου του φίλου, μα άφοβο, ριψοκίνδυνο και κυρίως πανέξυπνο, έτοιμο με την χρήση της λογικής, να εξηγήσει καθετί μεταφυσικό έχει σκεπάσει σαν σύννεφο, την ήδη μουντή ατμόσφαιρα της πόλης.
Με μια λέξη θα έλεγα πως πρόκειται για χαρακτήρα ταινίας του Ritchie. Ιδίως του Lock Stock, που πρωτογνωρίσαμε τον once upon a time mr.Madonna, πριν από δέκα και βάλε χρόνια και οι περισσότεροι - κι εγώ - εντυπωσιαστήκαμε από τους φρενήρεις ρυθμούς του μοντάζ του. Το ίδιο ακριβώς χαρακτηριστικό ισχύει βεβαίως και στην παρούσα περίπτωση, αφού το τέμπο σε καμία περίπτωση δεν μειώνεται, αλλά διαρκώς ανεβαίνει, μέχρι την τελική σεκάνς, πάνω στην νεόδμητη γέφυρα του Λονδίνου. Μην ξεχνάς άλλωστε πως η δράση εκτυλίσσεται γύρω στα 1890, αν και το μόνο που θυμίζει 19ο αιώνα είναι τα όμορφα ειδικά εφέ που στολίζουν τα φόντα του φιλμ, με τον πολυσύχναστο Τάμεση ήρεμο και τις στέγες των σπιτιών διαρκώς να καπνίζουν, αφού οι συμπεριφορές των ηρώων, παραπέμπουν πολύ περισσότερο στο σήμερα, παρά στο τότε. Βεβαίως χάρη στην γνωστή τοις πάσι προσωπικότητα του δαιμόνιου Χολμς, το ίντρο της παρουσίασης του είναι όσο το δυνατόν μικρότερο, αφήνοντας περισσότερο χρόνο για να αναπτυχθεί η ίντριγκα, που θα την περίμενα πάντως πιο περίπλοκη και δαιδαλώδη. Θα με ρωτήσεις, δηλαδή, αν εντόπισα από την αρχή τι κρύβεται πίσω από την νεκρανάσταση του δαιμόνιου Λόρδου? Εύκολα! Ίσως όχι τόσο ολοκληρωμένα όπως ήθελε το σενάριο των πέντε (!!!) συγγραφέων που μαζεύτηκαν για να το συντάξουν, αλλά νομίζω πως δεν συνάντησα ιδιαίτερες δυσκολίες. Το βέβαιο είναι πως η υπόνοια εμφάνισης του Μοριάρτι - ελπίζω να γνωρίζεις τι εστί Ναπολέων του εγκλήματος - μου άφησε αμέτρητες ελπίδες, για το σίκουελ, που δεν πιστεύω πως θα αργήσει πολύ. Η Warner τρίβει ήδη τα χέρια της...
Καταρχήν διότι πέτυχε διάνα στην επιλογή εκείνου που θα ερμήνευε την μεταλλαγμένη - πρακτικά κυρίως, γιατί αν έχεις διαβάσει βιβλία του Ντόιλ, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη μορφή της μικρής οθόνης - εκδοχή του Σέρλοκ. Ο Robert Downey κατά πάσα βεβαιότητα είναι από τους λίγους ηθοποιούς, που αυτή την εποχή δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης των επιλογών τους. Όσο ακραίες και ιδιότροπες κι αν είναι, πάντοτε κρίνονται θετικά και συνεπώς έχουν επιτυχή έκβαση.. Πως αλλάζουν οι καιροί... Ο Χολμς που απεικονίζει ο Ritchie, στην ουσία πέφτει θύμα της κυρίαρχης εκφραστικότητας του Downey. Εκτιμώ πως ακόμη κι αν ήθελε κάτι διαφορετικό να δείξει, δεν θα ήταν ικανός, το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο. Και αυτή είναι η δυναμική του σπουδαίου ηθοποιού. Εδώ κατάφερε να λατρέψει ολόκληρος ο κόσμος τον Τζον Σταρκ, δεν θα το πετύχαινε με τον Σέρλοκ? Βέβαια κάπου τίθεται θέμα χημείας με τον περίγυρο του, με το σκορ της να μην πιάνει το άριστα, αφού ο Jude Law, δίνοντας έναν παραπάνω τόνο ρομαντισμού στον χαρακτήρα του, φτιάχνει έναν Γουότσον μελένιο και ζαχαρωτό - ενίοτε όμως και πιστολέρο - ενώ η απίστευτα όμορφη McAdams, μάλλον έχει βαλτώσει στην ενζενί κοψιά του Notebook, για να υποδυθεί την διπρόσωπη Άντλερ με το δολοφονικό φουρό.
Για πες: Σίγουρα αν πω πως δεν διασκέδασα με τον Sherlock Holmes, θα είμαι ψεύτης. Το φιλμ δικαιούται να τοποθετηθεί στην λίστα των ταινιών που θα μπορούσα να ξαναδώ πολλές φορές ακόμη, άσχετα της καλλιτεχνικής του αξίας. Ίσως και της αντικειμενικής, μιας και μέχρι να καταλάβω ποιος είναι ποιος επί της οθόνης, χρειάστηκα κάποια λεπτά προσαρμογής. Βλέπεις δεν μου ήταν τόσο εύκολο να ξεπεράσω με την μία, τον Basil Ruthbone που είχα συνηθίσει τηλεοπτικά να φορά τη στολή του σουπερστάρ του αστυνομικού σασπένς. Ξεπερνώντας το μούδιασμα του εκμοντερνισμού όμως, αφέθηκα στα χέρια του Σέρλοκ να με ταξιδέψει και το εντέλει το πέτυχε. Ή μήπως λες τα χέρια να ήταν του Downey? Πιθανόν, my dear Watson...
Ακόμη μια επιτυχία για τον Σέρλοκ Χολμς και τον στενό του συνεργάτη Δόκτορα Γουότσον, από την στιγμή που αποκάλυψαν πως πίσω από τα πέντε μυστηριώδη τελετουργικά φονικά που συγκλόνισαν τον τελευταίο καιρό την πόλη, κρύβεται ο Λόρδος Μπλάκγουντ. Μόνο που κατόπιν της εκτέλεσης της θανατικής ποινής του στυγνού φονιά, η μορφή του συνεχίζει να απειλεί και να τρομοκρατεί το Λονδίνο. Ολόκληρη η υψηλή κοινωνία της πρωτεύουσας, βρίσκεται στο πόδι, η Βουλή των Λόρδων έχει αναστατωθεί, η αστυνομία αδυνατεί να λύσει το μυστήριο, άρα τα μάτια όλων στρέφονται στην Μπέικερ Στριτ και το νούμερο 221b, όπου βρίσκεται η έδρα - γραφείο - οικία του διασημότερου ντετέκτιβ. Εκεί που συναντάμε έναν Χολμς, αισθητά διαφορετικό από αυτόν που περιέγραψε η τηλεοπτική διασκευή του ήρωα, που γεννήθηκε από την πένα του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Κατά πολύ δυναμικότερο αλλά και οξύθυμο, άνετο, με βλέμμα που γυαλίζει, μόνιμα ανακατεμένα μαλλιά και ατημέλητα ντυμένο. Έναν κυνικό πολυλογά, δίχως ίχνος ευγένειας, το αντίθετο του τζέντλεμαν, που δεν διστάζει να προσβάλει ακόμη και την μνηστή του καλύτερου του φίλου, μα άφοβο, ριψοκίνδυνο και κυρίως πανέξυπνο, έτοιμο με την χρήση της λογικής, να εξηγήσει καθετί μεταφυσικό έχει σκεπάσει σαν σύννεφο, την ήδη μουντή ατμόσφαιρα της πόλης.
Με μια λέξη θα έλεγα πως πρόκειται για χαρακτήρα ταινίας του Ritchie. Ιδίως του Lock Stock, που πρωτογνωρίσαμε τον once upon a time mr.Madonna, πριν από δέκα και βάλε χρόνια και οι περισσότεροι - κι εγώ - εντυπωσιαστήκαμε από τους φρενήρεις ρυθμούς του μοντάζ του. Το ίδιο ακριβώς χαρακτηριστικό ισχύει βεβαίως και στην παρούσα περίπτωση, αφού το τέμπο σε καμία περίπτωση δεν μειώνεται, αλλά διαρκώς ανεβαίνει, μέχρι την τελική σεκάνς, πάνω στην νεόδμητη γέφυρα του Λονδίνου. Μην ξεχνάς άλλωστε πως η δράση εκτυλίσσεται γύρω στα 1890, αν και το μόνο που θυμίζει 19ο αιώνα είναι τα όμορφα ειδικά εφέ που στολίζουν τα φόντα του φιλμ, με τον πολυσύχναστο Τάμεση ήρεμο και τις στέγες των σπιτιών διαρκώς να καπνίζουν, αφού οι συμπεριφορές των ηρώων, παραπέμπουν πολύ περισσότερο στο σήμερα, παρά στο τότε. Βεβαίως χάρη στην γνωστή τοις πάσι προσωπικότητα του δαιμόνιου Χολμς, το ίντρο της παρουσίασης του είναι όσο το δυνατόν μικρότερο, αφήνοντας περισσότερο χρόνο για να αναπτυχθεί η ίντριγκα, που θα την περίμενα πάντως πιο περίπλοκη και δαιδαλώδη. Θα με ρωτήσεις, δηλαδή, αν εντόπισα από την αρχή τι κρύβεται πίσω από την νεκρανάσταση του δαιμόνιου Λόρδου? Εύκολα! Ίσως όχι τόσο ολοκληρωμένα όπως ήθελε το σενάριο των πέντε (!!!) συγγραφέων που μαζεύτηκαν για να το συντάξουν, αλλά νομίζω πως δεν συνάντησα ιδιαίτερες δυσκολίες. Το βέβαιο είναι πως η υπόνοια εμφάνισης του Μοριάρτι - ελπίζω να γνωρίζεις τι εστί Ναπολέων του εγκλήματος - μου άφησε αμέτρητες ελπίδες, για το σίκουελ, που δεν πιστεύω πως θα αργήσει πολύ. Η Warner τρίβει ήδη τα χέρια της...
Καταρχήν διότι πέτυχε διάνα στην επιλογή εκείνου που θα ερμήνευε την μεταλλαγμένη - πρακτικά κυρίως, γιατί αν έχεις διαβάσει βιβλία του Ντόιλ, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη μορφή της μικρής οθόνης - εκδοχή του Σέρλοκ. Ο Robert Downey κατά πάσα βεβαιότητα είναι από τους λίγους ηθοποιούς, που αυτή την εποχή δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης των επιλογών τους. Όσο ακραίες και ιδιότροπες κι αν είναι, πάντοτε κρίνονται θετικά και συνεπώς έχουν επιτυχή έκβαση.. Πως αλλάζουν οι καιροί... Ο Χολμς που απεικονίζει ο Ritchie, στην ουσία πέφτει θύμα της κυρίαρχης εκφραστικότητας του Downey. Εκτιμώ πως ακόμη κι αν ήθελε κάτι διαφορετικό να δείξει, δεν θα ήταν ικανός, το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο. Και αυτή είναι η δυναμική του σπουδαίου ηθοποιού. Εδώ κατάφερε να λατρέψει ολόκληρος ο κόσμος τον Τζον Σταρκ, δεν θα το πετύχαινε με τον Σέρλοκ? Βέβαια κάπου τίθεται θέμα χημείας με τον περίγυρο του, με το σκορ της να μην πιάνει το άριστα, αφού ο Jude Law, δίνοντας έναν παραπάνω τόνο ρομαντισμού στον χαρακτήρα του, φτιάχνει έναν Γουότσον μελένιο και ζαχαρωτό - ενίοτε όμως και πιστολέρο - ενώ η απίστευτα όμορφη McAdams, μάλλον έχει βαλτώσει στην ενζενί κοψιά του Notebook, για να υποδυθεί την διπρόσωπη Άντλερ με το δολοφονικό φουρό.
Για πες: Σίγουρα αν πω πως δεν διασκέδασα με τον Sherlock Holmes, θα είμαι ψεύτης. Το φιλμ δικαιούται να τοποθετηθεί στην λίστα των ταινιών που θα μπορούσα να ξαναδώ πολλές φορές ακόμη, άσχετα της καλλιτεχνικής του αξίας. Ίσως και της αντικειμενικής, μιας και μέχρι να καταλάβω ποιος είναι ποιος επί της οθόνης, χρειάστηκα κάποια λεπτά προσαρμογής. Βλέπεις δεν μου ήταν τόσο εύκολο να ξεπεράσω με την μία, τον Basil Ruthbone που είχα συνηθίσει τηλεοπτικά να φορά τη στολή του σουπερστάρ του αστυνομικού σασπένς. Ξεπερνώντας το μούδιασμα του εκμοντερνισμού όμως, αφέθηκα στα χέρια του Σέρλοκ να με ταξιδέψει και το εντέλει το πέτυχε. Ή μήπως λες τα χέρια να ήταν του Downey? Πιθανόν, my dear Watson...
Στις αίθουσες 14 Ιανουαρίου 2010 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική