Μαρτυριάρα Καρδιά
του Michael Cuesta. Με τους Josh Lucas, Brian Cox, Lena Headey
Αναζητώντας απινιδωτή...
του zerVo
Παράξενα πράγματα συμβαίνουν στην καθημερινότητα ενός συνεσταλμένου άντρα, λίγο καιρό μετά την μεταμόσχευση καρδιάς που υποβλήθηκε και που του έσωσε την ζωή. Κατόπιν των έντονων και ξαφνικών ταχυπαλμιών που θα νιώσει, θα αντιληφθεί πως δεν μπορεί να ελέγξει την οργή του, με συνέπεια να οδηγηθεί σε ακραία βίαιες πράξεις. Και το πρώτο ερώτημα που τίθεται, είναι τις πταίει γι αυτές τις φονικές εκρήξεις, ενός μέχρι στιγμής στοργικού σαραντάρη μπαμπά, που προσπαθεί να σπάσει την μοναξιά του, στην αγκαλιά της κούκλας παιδιάτρου - που σημειωτέον κουράρει την μικρούλα πάσχουσα από νεοπλασματική νόσο? Πιθανόν να έχεις μάθει για μια ανατριχιαστική ιστορία που είχε γράψει κάποτε ο Poe, γύρω από έναν δολοφονημένο άντρα, που η καρδιά του χτυπώντας μεταθανάτια, αποκάλυψε τον δολοφόνο. Ε, εδώ αυτή η βάση χρησιμοποιείται από τον σεναριογράφο Dave Callaham (του μετριότατου The Horsemen) μόνο που το ζωτικότερο όργανο του ανθρώπου, έχει τοποθετηθεί σε ένα καινούργιο σώμα, που με σταθερούς ρυθμούς θα το καθοδηγήσει στον δρόμο της εκδίκησης. Όχι και άσχημη η ιδέα, απλά αυτό το μεταφυσικό στυλ, που δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα, δεν είναι και ότι το καλύτερο για τον θεατή, που αρέσκεται στην διατήρηση ενός λογικού οιρμού, βλέποντας μια ταινία. Και πραγματικά οι απορίες που δημιουργούνται στην εξέλιξη της ιστορίας, δεν απαντώνται με σαφήνεια από την επιστήμη, που πετά στον αέρα μια απλή υπόθεση εργασίας (ο καλός μας είναι ο δεύτερος στα ιατρικά χρονικά δέκτης μοσχεύματος, που η ομάδα αίματος του μεταλλάχθηκε σε αυτή του δότη) και όποιον πάρει ο χάρος. Άσε που εκτός από την θεματική συνοχή, όσο περνά η ώρα, αρχίζουν να σε ζώνουν τα γιατί, της στάσης των περιφερειακών χαρακτήρων, που είναι παράξενη και ανεξήγητη.
Για να είμαι τίμιος με τον (κατά βάση τηλεοπτικό) σκηνοθέτη Michael Cuesta, πρέπει να παραδεχτώ πως το έργο που κλήθηκε να φέρει εις πέρας, είχε αμέτρητες δυσκολίες, όμως δεν τα παράτησε εύκολα. Χρησιμοποιώντας πάμπολλα τρικς της κάμερας, έστησε μια αξιοπρεπή σασπένς ατμόσφαιρα, που βαθμιαία ανέβαζε την τρομακτική αίσθηση, μέχρι την κορύφωση του φινάλε, όπου με την διαρκή χρήση των τουίστ, προσπάθησε να αποκαταστήσει την τάξη. Ακόμη και αν υποθέσω, πως εμπειρότερος δημιουργός, μάλλον δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα, αυτό αμέσως αμέσως καθιστά το Tell Tale, μια ταινία αξιώσεων? Δεν το νομίζω...
Για πες: Ο πρωταγωνιστής Josh Lucas, στην μέχρι τώρα πορεία του, είχε σημαντικές ευκαιρίες να αναδειχτεί σε σούπερ σταρ - Poseidon, Stealth, Glory Road - που ατυχώς για εκείνον, τις πέταξε με ευκολία στα σκουπίδια. Φτου κι απ την αρχή λοιπόν για τον γαλανομάτη Νεοϋορκέζο, με ρόλους σε b movies σαν το παρόν, που μπορεί να αναδείξει σε μεγαλύτερο εύρος το ταλέντο του. Και πραγματικά, ακόμη και αν το παζλ της Μαρτυριάρας Καρδιάς ("εύγε" στην Odeon για την τιτλική έμπνευση) δεν κλείδωσε και τόσο καλά, ο Lucas είναι ο μόνος που κέρδισε, ερμηνεύοντας τον δισυπόστατο καρδιοπαθή. Στην ρολίστικη υποστήριξη του, ο ικανός καρατερίστας Brian Cox και η πανέμορφη Βρετανίδα Lena Headey, δεν είναι πως δεν προσπαθούν, μα αμφότεροι περιφέρονται με πάθος επί σκηνής, δίχως συγκεκριμένο λόγο κι αφορμή, μέχρι λίγο πριν το τέλος, που κάπως οι τρύπες ψιλομπαλώνονται. Μπαλωμαντικό ημίμετρο, που είναι η μοίρα, όχι μόνο του Tell Tale, αλλά και οποιασδήποτε paranormal κινηματογραφικής ιστορίας, που επιχειρεί να σε εντυπωσιάσει, στηριζόμενη σε πέραν της λογικής υποθέσεις...
Για να είμαι τίμιος με τον (κατά βάση τηλεοπτικό) σκηνοθέτη Michael Cuesta, πρέπει να παραδεχτώ πως το έργο που κλήθηκε να φέρει εις πέρας, είχε αμέτρητες δυσκολίες, όμως δεν τα παράτησε εύκολα. Χρησιμοποιώντας πάμπολλα τρικς της κάμερας, έστησε μια αξιοπρεπή σασπένς ατμόσφαιρα, που βαθμιαία ανέβαζε την τρομακτική αίσθηση, μέχρι την κορύφωση του φινάλε, όπου με την διαρκή χρήση των τουίστ, προσπάθησε να αποκαταστήσει την τάξη. Ακόμη και αν υποθέσω, πως εμπειρότερος δημιουργός, μάλλον δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα, αυτό αμέσως αμέσως καθιστά το Tell Tale, μια ταινία αξιώσεων? Δεν το νομίζω...
Για πες: Ο πρωταγωνιστής Josh Lucas, στην μέχρι τώρα πορεία του, είχε σημαντικές ευκαιρίες να αναδειχτεί σε σούπερ σταρ - Poseidon, Stealth, Glory Road - που ατυχώς για εκείνον, τις πέταξε με ευκολία στα σκουπίδια. Φτου κι απ την αρχή λοιπόν για τον γαλανομάτη Νεοϋορκέζο, με ρόλους σε b movies σαν το παρόν, που μπορεί να αναδείξει σε μεγαλύτερο εύρος το ταλέντο του. Και πραγματικά, ακόμη και αν το παζλ της Μαρτυριάρας Καρδιάς ("εύγε" στην Odeon για την τιτλική έμπνευση) δεν κλείδωσε και τόσο καλά, ο Lucas είναι ο μόνος που κέρδισε, ερμηνεύοντας τον δισυπόστατο καρδιοπαθή. Στην ρολίστικη υποστήριξη του, ο ικανός καρατερίστας Brian Cox και η πανέμορφη Βρετανίδα Lena Headey, δεν είναι πως δεν προσπαθούν, μα αμφότεροι περιφέρονται με πάθος επί σκηνής, δίχως συγκεκριμένο λόγο κι αφορμή, μέχρι λίγο πριν το τέλος, που κάπως οι τρύπες ψιλομπαλώνονται. Μπαλωμαντικό ημίμετρο, που είναι η μοίρα, όχι μόνο του Tell Tale, αλλά και οποιασδήποτε paranormal κινηματογραφικής ιστορίας, που επιχειρεί να σε εντυπωσιάσει, στηριζόμενη σε πέραν της λογικής υποθέσεις...
Στις αίθουσες 31 Δεκεμβρίου από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική