Ραγισμένες Αγκαλιές
του Pedro Almodóvar. Με τους Penélope Cruz, Lluís Homar, Blanca Portillo
Ραγισμένες προσωπικότητες
του zerVo
Έναν άνθρωπο που τώρα γελά και μετά από μια ώρα δακρύζει, που τώρα τον βλέπεις να διασκεδάζει και μέσα σε λίγα λεπτά να αλλάζει ύφος και να τα σπάει όλα εκνευρισμένος, τον αποκαλείς κυκλοθυμικό. Έναν καλλιτέχνη, που εκφραζόμενος ανεβοκατεβαίνει με ταχύτατους παλμούς τις συχνότητες από την λύπη στην χαρά και από το κέφι στην μελαγχολία, γιατί να τον αποκαλέσεις με διαφορετικό επίθετο? Ότι ο Pedro είναι σπουδαίος σκηνοθέτης, ίσως ο σπουδαιότερος που ανέδειξε η Ιβηρική ποτέ, δεν υπάρχει κανείς να το αμφισβητήσει. Έχει δημιουργήσει το ολόδικο του ύφος, τα πλάνα του διαθέτουν ταυτότητα, το πόνημα που προσφέρει ουδέποτε είναι απρόσωπο κι αυτό στις μέρες μας είναι αρκετό για να τον κάνει ξεχωριστό. Ότι συνάμα όμως, είναι ένας χαρακτήρας που - πια - δεν μπορείς να τον αποκωδικοποιήσεις εύκολα, αφού την μια στιγμή σε αφήνει να τον αγγίξεις και την άλλη μπορεί να σε διώξει μακρυά, είναι ακόμη φανερότερο.
Από το παρελθόν σου δεν μπορείς να ξεφύγεις, κάποια στιγμή θα επιστρέψει μπρος σου, ακόμη πιο ζωντανό, ίσως και δραματικότερο απ ότι το έζησες. Κι από την σκληρή αυτή αλήθεια δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε ο επιτυχημένος σεναριογράφος Χάρι Κέιν. Μέχρι τώρα είχα γνωρίσει τα δύο πρόσωπα του Almodovar, άλλοτε μέσα από την φρενήρη κωμωδία του κι άλλοτε μέσα από το σπαρακτικό δράμα. Αμφότερα τα λάτρεψα, για ξεχωριστούς λόγους το καθένα, γιατί ο Σπανιόλος πάντοτε πετύχαινε είτε με το γέλιο είτε με το δάκρυ να αγγίξει ευαίσθητες χορδές μου. Εδώ διάλεξε μια εντελώς διαφορετική και πιο περίπλοκη μέθοδο για να με προσεγγίσει, χρησιμοποιώντας μια ταινία μέσα στην ταινία του, τρικ που απαιτεί εμπειρία και καθαρό μυαλό για να μην εξελιχθεί σε μπούμερανγκ. Από πείρα ο El Deseo άλλο τίποτα, από ψυχική ηρεμία όμως?
Έχοντας συνηθίσει να τον συναντώ σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους του σεναρίου του, εδώ τον βρίσκω να φορά την μάσκα του αναγνωρισμένου, αν και έχει χάσει το φως του εδώ και χρόνια, κινηματογραφιστή. Η συνάντηση του με έναν πιεστικό wanabe σκηνοθέτη, θα του ξυπνήσει μνήμες, που πίστευε πως έσβησαν, την στιγμή που έσβησε και ο ήλιος από τα μάτια του. Μια γυναίκα, η Μανταλένα, που στιγμάτισε ολόκληρη την ζωή του, θα επιστρέψει σαν οπτασία ξανά στην πραγματικότητα του, μια γυναίκα που λάτρεψε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, μια γυναίκα που τον έκανε να πιστέψει πως στο πλάι της θα έκανε τα όνειρα του αληθινά. Σκληρή η μοίρα αφού δεν έχει ούτε Θεό ούτε λογική και μπορεί να σε καταστρέψει εκεί που νομίζεις πως έχεις γνωρίσει την απόλυτη ευτυχία. Ο Almodovar κινείται πάνω στον δραματικό άξονα που ορίζει η κυνική εμπειρία του Χάρι Κέιν, συνάμα όμως παρεμβάλλει κάθετες γραμμές - πλάνα από την ταινία που γύρισε κάποτε, υπογράφοντας την με το πραγματικό του όνομα Ματέο Μπλάνκο, με πρωταγωνίστρια Εκείνη. Και που είναι - λέει - κωμωδία, μα μέσα στο θολό μυαλό του, τα μόνα πλάνα της που θυμάται είναι δραματικά. Τα δύο φιλμ - που σε πολλές στιγμές γίνονται και τρία, χάρη στο ερασιτεχνικό ντοκιμαντέρ του ανθρώπου κλειδί του νουάρ - προσφέρουν γενναίες δόσεις από δράμα, αγωνία, χαρά, τρόμο, ευτυχία, προδοσία, έρωτα, υποκρισία, υποσχέσεις. Ο Almodovar αποπειράθηκε να στριμώξει όλα τα συναισθήματα σε ένα πακέτο, που αντικατοπτρίζουν πιθανότατα την δική του εσωτερική αναταραχή, μετά την εποχή του απόλυτα ισορροπημένου Volver.
Για πες: Το παιχνίδι του Μαρέσει - Δεμαρέσει, εμένα με βρήκε κάπου να κρέμομαι στα ενδιάμεσα. Λάτρεψα την Penelope, που τα γουντιαλλενικά της επίπεδα όμως δεν τα έπιασε. Με ικανοποίησε ο δημιουργικός παρελθοντικός Ματέο Μπλάνκο, μα μου φάνηκε αδιάφορος και κενός ο σημερινός Χάρι Κέιν. Μου άρεσε οι μελέτη των βασικών χαρακτήρων, μα ζορίστηκα που οι σημαντικοί στην πορεία της ίντριγκας περιφερειακοί, έδειχναν ανεπεξέργαστοι και ρηχοί. Μου άρεσε το παιχνίδισμα με τις Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, μα μου σκοτώθηκε η παράνοια τους, κάτω από την μαρκίζα Κορίτσια και Βαλίτσες. Μου άρεσε που ο αγαπημένος Pedro φόρεσε το κοστούμι του λατρεμένου Rossellini, αλλά λυπήθηκα που εντέλει αυτό αποδείχτηκε δυο νούμερα μεγαλύτερο. Τουλάχιστον το μήνυμα που άφησε η τελική σεκάνς, όταν ο Μαδριλένος μοιάζει λυτρωμένος μετά από τις αποκαλύψεις, είναι αισιόδοξο, δείχνοντας μου πως έχει πολλά ακόμη να προσφέρει στο σινεμά.
Από το παρελθόν σου δεν μπορείς να ξεφύγεις, κάποια στιγμή θα επιστρέψει μπρος σου, ακόμη πιο ζωντανό, ίσως και δραματικότερο απ ότι το έζησες. Κι από την σκληρή αυτή αλήθεια δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε ο επιτυχημένος σεναριογράφος Χάρι Κέιν. Μέχρι τώρα είχα γνωρίσει τα δύο πρόσωπα του Almodovar, άλλοτε μέσα από την φρενήρη κωμωδία του κι άλλοτε μέσα από το σπαρακτικό δράμα. Αμφότερα τα λάτρεψα, για ξεχωριστούς λόγους το καθένα, γιατί ο Σπανιόλος πάντοτε πετύχαινε είτε με το γέλιο είτε με το δάκρυ να αγγίξει ευαίσθητες χορδές μου. Εδώ διάλεξε μια εντελώς διαφορετική και πιο περίπλοκη μέθοδο για να με προσεγγίσει, χρησιμοποιώντας μια ταινία μέσα στην ταινία του, τρικ που απαιτεί εμπειρία και καθαρό μυαλό για να μην εξελιχθεί σε μπούμερανγκ. Από πείρα ο El Deseo άλλο τίποτα, από ψυχική ηρεμία όμως?
Έχοντας συνηθίσει να τον συναντώ σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους του σεναρίου του, εδώ τον βρίσκω να φορά την μάσκα του αναγνωρισμένου, αν και έχει χάσει το φως του εδώ και χρόνια, κινηματογραφιστή. Η συνάντηση του με έναν πιεστικό wanabe σκηνοθέτη, θα του ξυπνήσει μνήμες, που πίστευε πως έσβησαν, την στιγμή που έσβησε και ο ήλιος από τα μάτια του. Μια γυναίκα, η Μανταλένα, που στιγμάτισε ολόκληρη την ζωή του, θα επιστρέψει σαν οπτασία ξανά στην πραγματικότητα του, μια γυναίκα που λάτρεψε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, μια γυναίκα που τον έκανε να πιστέψει πως στο πλάι της θα έκανε τα όνειρα του αληθινά. Σκληρή η μοίρα αφού δεν έχει ούτε Θεό ούτε λογική και μπορεί να σε καταστρέψει εκεί που νομίζεις πως έχεις γνωρίσει την απόλυτη ευτυχία. Ο Almodovar κινείται πάνω στον δραματικό άξονα που ορίζει η κυνική εμπειρία του Χάρι Κέιν, συνάμα όμως παρεμβάλλει κάθετες γραμμές - πλάνα από την ταινία που γύρισε κάποτε, υπογράφοντας την με το πραγματικό του όνομα Ματέο Μπλάνκο, με πρωταγωνίστρια Εκείνη. Και που είναι - λέει - κωμωδία, μα μέσα στο θολό μυαλό του, τα μόνα πλάνα της που θυμάται είναι δραματικά. Τα δύο φιλμ - που σε πολλές στιγμές γίνονται και τρία, χάρη στο ερασιτεχνικό ντοκιμαντέρ του ανθρώπου κλειδί του νουάρ - προσφέρουν γενναίες δόσεις από δράμα, αγωνία, χαρά, τρόμο, ευτυχία, προδοσία, έρωτα, υποκρισία, υποσχέσεις. Ο Almodovar αποπειράθηκε να στριμώξει όλα τα συναισθήματα σε ένα πακέτο, που αντικατοπτρίζουν πιθανότατα την δική του εσωτερική αναταραχή, μετά την εποχή του απόλυτα ισορροπημένου Volver.
Για πες: Το παιχνίδι του Μαρέσει - Δεμαρέσει, εμένα με βρήκε κάπου να κρέμομαι στα ενδιάμεσα. Λάτρεψα την Penelope, που τα γουντιαλλενικά της επίπεδα όμως δεν τα έπιασε. Με ικανοποίησε ο δημιουργικός παρελθοντικός Ματέο Μπλάνκο, μα μου φάνηκε αδιάφορος και κενός ο σημερινός Χάρι Κέιν. Μου άρεσε οι μελέτη των βασικών χαρακτήρων, μα ζορίστηκα που οι σημαντικοί στην πορεία της ίντριγκας περιφερειακοί, έδειχναν ανεπεξέργαστοι και ρηχοί. Μου άρεσε το παιχνίδισμα με τις Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, μα μου σκοτώθηκε η παράνοια τους, κάτω από την μαρκίζα Κορίτσια και Βαλίτσες. Μου άρεσε που ο αγαπημένος Pedro φόρεσε το κοστούμι του λατρεμένου Rossellini, αλλά λυπήθηκα που εντέλει αυτό αποδείχτηκε δυο νούμερα μεγαλύτερο. Τουλάχιστον το μήνυμα που άφησε η τελική σεκάνς, όταν ο Μαδριλένος μοιάζει λυτρωμένος μετά από τις αποκαλύψεις, είναι αισιόδοξο, δείχνοντας μου πως έχει πολλά ακόμη να προσφέρει στο σινεμά.
Στις αίθουσες 15 Οκτωβρίου από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική