του Jaume Collet-Serra. Με τους Peter Sarsgaard, Vera Farmiga, Isabelle Fuhrman
Με Οικογένεια...
του zerVo
Τρία τα ερωτηματικά, που μου δημιουργήθηκαν: Πρώτον, αν η χώρα δεν είναι κεντροαφρικανική, που δεν ισχύουν πιστοποιητικά, ταυτότητες, ληξιαρχικές πράξεις και ουδείς γνωρίζει ηλικία και ποιόν του άλλου, υπάρχει έστω και μισή πιθανότητα, ίδρυμα πολιτισμένου κόσμου, να μην έχει πλήρη επίγνωση της προέλευσης των τροφίμων του? Δεύτερον, μετά το τόσο επιτυχημένο πέρασμα της παιδούλας Isabelle Fuhrman, παίζει καμία περίπτωση στο μέλλον, κανείς να μην την ταυτοποιεί με το σατανικό ορφανό? Και τρίτον και διόλου αμελητέο, αυτός ο Sarsgaard, πόθεν απέκτησε το δικαίωμα να δηλώνει για επάγγελμα ηθοποιός…?
Τετραμελής οικογένεια, μετά από καταστροφική εγκυμοσύνη, ρισκάρει με την υιοθέτηση εννιάχρονης παιδούλας, ρωσικής καταγωγής, που εντυπωσιάζει με τις καλλιτεχνικές της ικανότητες στο τοπικό ορφανοτροφείο. Ας πρόσεχαν… Καιρό είχα να παρακολουθήσω ταινία που στηρίζει το θέμα της στην αχώνευτη ύπαρξη ανήλικου, που συνθλίβει τα πάντα στο πέρασμα του, απλά και μόνο για να περάσει το δικό του. Φυσικά πανίσχυροι εφιάλτες όπως η Προφητεία του 1976, δύσκολα επαναλαμβάνονται, κυρίως λόγω της δυσκολίας εξεύρεσης αναλόγου ποιότητας σεναρίου. Όμως δεν μπορώ να πω πως οι δημιουργοί του Orphan δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους. Ειδικά από την στιγμή που το ανατρεπτικό στοιχείο του φινάλε, μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά, εμένα δεν μου πέφτει κανένας λόγος. Λίγο μεγαλύτερο, χρονικά, υπήρξε το φιλμάκι από ότι περίμενα, αλλά και την σωστή θρίλερ δομή του την είχε από τον διαρκώς βελτιωμένο σκηνοθέτη Jaume Collet-Serra και την αγωνία του, αλλά και το διδαγματάκι του, προς άπαντες που σκέπτονται να μην δείξουν εμπιστοσύνη στα πρόσωπα που αγαπούν.
Για πες: Όπως συνέβη δηλαδή στον άντρα της ιστορίας μας – τον Peter Sarsgaard δηλαδή, ερμηνευτικά τον πιο αδύναμο κρίκο του φιλμ - που παρακινούμενος άγνωστο από ποιες εσωτερικές δυνάμεις, δεν δίνει σημασία στο γυναικείο ένστικτο της συζύγου του, σούπερ σέξι Vera Farmiga, που λέει πως στο σπίτι τους έχουν βάλει τον ίδιο τον δαίμονα. Κι έτσι με τις αμφιβολίες για την ισχύ της οικογενειακής γαλήνης, το αγέλαστο ρωσιδάκι με την παράξενη ματιά και την μόνιμα φονική διάθεση, θα βρει πρόσφορο έδαφος για να τα κάνει όλα γης μαδιάμ. Για να πω την μαύρη αλήθεια μου, μετά από τα υψηλά επίπεδα έντασης, που στηρίζονταν σε μπαλωμένο σενάριο, περίμενα κάτι πιο ανατρεπτικό στο τέλος, από την τυπική horror κατάληξη. Εξόν και οι υπεύθυνοι δουν πως το θέμα έχει πέραση και σχεδιάσουν κι ένα δεύτερο μέρος με τα κατορθώματα του αιμοβόρου Ορφανού. Εκτιμώ πως τους παίρνει. Άλλοι έχουν κάνει και χειρότερα πες…
Τετραμελής οικογένεια, μετά από καταστροφική εγκυμοσύνη, ρισκάρει με την υιοθέτηση εννιάχρονης παιδούλας, ρωσικής καταγωγής, που εντυπωσιάζει με τις καλλιτεχνικές της ικανότητες στο τοπικό ορφανοτροφείο. Ας πρόσεχαν… Καιρό είχα να παρακολουθήσω ταινία που στηρίζει το θέμα της στην αχώνευτη ύπαρξη ανήλικου, που συνθλίβει τα πάντα στο πέρασμα του, απλά και μόνο για να περάσει το δικό του. Φυσικά πανίσχυροι εφιάλτες όπως η Προφητεία του 1976, δύσκολα επαναλαμβάνονται, κυρίως λόγω της δυσκολίας εξεύρεσης αναλόγου ποιότητας σεναρίου. Όμως δεν μπορώ να πω πως οι δημιουργοί του Orphan δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους. Ειδικά από την στιγμή που το ανατρεπτικό στοιχείο του φινάλε, μπορεί να αποδειχτεί επιστημονικά, εμένα δεν μου πέφτει κανένας λόγος. Λίγο μεγαλύτερο, χρονικά, υπήρξε το φιλμάκι από ότι περίμενα, αλλά και την σωστή θρίλερ δομή του την είχε από τον διαρκώς βελτιωμένο σκηνοθέτη Jaume Collet-Serra και την αγωνία του, αλλά και το διδαγματάκι του, προς άπαντες που σκέπτονται να μην δείξουν εμπιστοσύνη στα πρόσωπα που αγαπούν.
Για πες: Όπως συνέβη δηλαδή στον άντρα της ιστορίας μας – τον Peter Sarsgaard δηλαδή, ερμηνευτικά τον πιο αδύναμο κρίκο του φιλμ - που παρακινούμενος άγνωστο από ποιες εσωτερικές δυνάμεις, δεν δίνει σημασία στο γυναικείο ένστικτο της συζύγου του, σούπερ σέξι Vera Farmiga, που λέει πως στο σπίτι τους έχουν βάλει τον ίδιο τον δαίμονα. Κι έτσι με τις αμφιβολίες για την ισχύ της οικογενειακής γαλήνης, το αγέλαστο ρωσιδάκι με την παράξενη ματιά και την μόνιμα φονική διάθεση, θα βρει πρόσφορο έδαφος για να τα κάνει όλα γης μαδιάμ. Για να πω την μαύρη αλήθεια μου, μετά από τα υψηλά επίπεδα έντασης, που στηρίζονταν σε μπαλωμένο σενάριο, περίμενα κάτι πιο ανατρεπτικό στο τέλος, από την τυπική horror κατάληξη. Εξόν και οι υπεύθυνοι δουν πως το θέμα έχει πέραση και σχεδιάσουν κι ένα δεύτερο μέρος με τα κατορθώματα του αιμοβόρου Ορφανού. Εκτιμώ πως τους παίρνει. Άλλοι έχουν κάνει και χειρότερα πες…
Στις αίθουσες 8 Οκτωβρίου από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική