του Quentin Tarantino. Με τους Brad Pitt, Mélanie Laurent, Eli Roth, Diane Kruger, Christoph Waltz, Daniel Bruhl, August Diehl, Michael Fassbender.
Δώκσα Κε Τειμί!
του zerVo
Να γιατί ο Tarantino είναι τόσο σπουδαίος. Διότι είναι ο μοναδικός, που μπορεί από το ένα καρέ στο άλλο να σου αλλάξει ολοκληρωτικά την διάθεση. Στο ένα μπορεί να σε διαλύσει ψυχικά, με την ακραία δραματική τροπή που δίνει στην υπόθεση, στο άλλο μπορεί να κτυπιέσαι στο κάθισμα από τα γέλια, χάρη στο ανατρεπτικό χιούμορ που προσδίδει στα πλάνα του. Θα μου πεις τώρα, το Inglourious Basterds περίμενες για να το καταλάβεις, μετά από είκοσι χρόνια καριέρας του πιο πολυσυζητημένου δημιουργού? Όχι βέβαια, απλά εδώ ο Quentin, χρησιμοποιεί πολύ περισσότερο χρόνο για να εκφραστεί και τα πάντα έχουν τεράστια μεγέθη. Μεγάλη διάρκεια, μακροσκελές σενάριο, πολύωροι διάλογοι, εντυπωσιακές σεκάνς… Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που αυτό το παιχνίδισμα με τα συναισθήματα, μου κτύπησε πιο πολύ παρακολουθώντας την ολοκαίνουργη πολεμική περιπέτεια της ανωρθωγραφείας…
Θα μπορούσα πολύ εύκολα να σου δώσω συνοπτικά το πλοτ της ιστορίας, λέγοντας πως αφορά στην δράση μιας ομάδας εβραίο-αμερικάνων πολεμιστών, που δρα στα κατεχόμενα από τους Ναζί Γαλλικά εδάφη, επιζητώντας εκδίκηση για τις θηριωδίες των Γερμανών. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πολύπλοκη και ξεφεύγει ολοκληρωτικά από την ιστορική αλήθεια, αγκαλιάζοντας εντελώς την μυθοπλασία. Έχοντας γλυτώσει από την οργή του παμπόνηρου διώκτη των Εβραίων Συνταγματάρχη Χανς Λάντα, η νεαρή Σοσάνα, θα βρεθεί στο Παρίσι, ιδιοκτήτρια ενός συνοικιακού σινεμά. Εκεί που η ομορφιά της θα πέσει στην αντίληψη του ήρωα του γερμανικού στρατού Υπολοχαγού Τσόλερ, που η δράση του θα γίνει ταινία από την προπαγάνδα του Γκέμπελς. Αυτός θα θελήσει να πραγματοποιήσει την πρεμιέρα του φιλμ στον κινηματογράφο της, μετά τυμπανοκρουσιών και φανφάρων και παρουσία των πλέον υψηλόβαθμων στελεχών του τρίτου Ράιχ, μέχρι και του Φύρερ του ιδίου. Είναι η ώρα για τους Ένδωξους Μπάσταρδους του Υπολοχαγού Άλντο Ρέιν, να αναλάβουν δράση στην επιχείρηση Κίνο…
Φυσικά όπως συμβαίνει κατά απόλυτη τιμή στις ταινίες του Tarantino, για να φτάσεις στην άκρη του νήματος, έχεις περάσει από μια σειρά δυνατών σκηνών, που αναπτύσσουν έναν προς έναν τους χαρακτήρες που παίρνουν μέρος στο κουκλοθέατρο του. Το έργο χωρίζεται θεματικά σε πέντε πράξεις, που ο σκηνοθέτης φροντίζει όσο τίποτα άλλο να είναι ισότιμες, ισοβαρείς και μεταξύ τους διαδραστικές. Συνάμα έχει σκοπό του να μοιράσει τις φιγούρες κατά τέτοιο τρόπο που καμιά τους να μην υπερισχύει σημαντικά της άλλης, να θεωρηθεί η πρωτεύουσα, η πρωταγωνιστική. Τρίτο και κυριότερο, με βάση την γλώσσα του καθενός, ρίχνει στο μίξερ πέντε διαφορετικές φιλοσοφίες (Γιάνκηδες, Βρετανούς, Γάλλους, Ναζί και Ιταλούς) βγάζοντας ένα υπέροχο μουλτικάλτσουρ κοκτέιλ, που ακόμη και μετά από δυόμισι ώρες, έχει τέτοιο παλμό, που δεν σε αφήνει στιγμή να βαρεθείς.
Αν θα μπορούσε να βγει χρονικά μικρότερο? Αναμφίβολα. Υπάρχουν και σεκάνς και ρόλοι που άνετα θα τους διέγραφε μια μονταζιέρα ικανή να ψειρίσει τα πάντα. Όχι όμως και αυτή του Tarantino. Ο καλός μας δεν ανήκει στην σχολή του «κάνω σινεμά για την τελειότητα» αλλά προτιμά να ακολουθεί το ολόδικο του ένστικτο δημιουργίας, που σπάνιες φορές τον έχει οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια, από την εποχή που διάλεξε να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Αν και πρόκειται για την ταινία που έχει τα λιγότερα στοιχεία από αυτά που αποκαλούμε Ταραντινικά, εντούτοις δεν μπορώ να φανταστώ ποιος άλλος θα μπορούσε να συνδέσει στο σελιλόιντ ένα ημι-άσημο b-movie του Enzo Castellari με τους θρύλους του μπέιζμπολ, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με το Gasoline του Bowie και το Ολοκαύτωμα με τον Mel Brooks.
Τον τελευταίο θυμήθηκα έντονα, αντικρίζοντας την - πολύγλωσση - μορφή του πραγματικά εντυπωσιακού Βιεννέζου Christoph Waltz, που σαν στυγνός κυνηγός των Εβραίων, κάτι μεταξύ της παρανοϊκά κωμικής φιγούρας του Χίτλερ στο To Be Or Not To Be και του αιμοβόρου αξιωματικού Άμον Γκετ στην Λίστα του Σίντλερ, κλέβει την παράσταση, οδεύοντας ολοταχώς για τις οσκαρικές πεντάδες υποστηρικτικής ερμηνείας. Σαφώς ο ρόλος του έχει το σημαντικότερο αβάντζο, συγκριτικά με εκείνον του σούπερ σταρ της ιστορίας Brad Pitt, που είναι ο πρωταγωνιστής μόνο στην θεωρία. Η γαλανομάτα Γαλλιδούλα Melanie Laurent, είναι η νέα αποκάλυψη του Quentin, νικώντας στην άτυπη ευρωπαϊκή κόντρα την άχρωμη Diane Kruger, την ώρα που ο ολιγόλεπτος ο August Diehl, κερδίζει το περισσότερο χειροκρότημα από τον υπόλοιπο γερμανόφωνο ρολίστικο πανικό (Fassbender, Bruhl, Schweiger) έστω και ελάχιστα φωτισμένος, στην σκηνή σφαγής του υπόγειου καπηλειού.
Για πες: Συνοπτικά σκεπτόμενος και φέρνοντας στην μνήμη μου τις αρχικές μου αντιδράσεις στην πρώτη θέαση των προηγούμενων ταινιών του Quentin, που υπήρξαν χλιαρότερες σε σύγκριση με την δεύτερη, τρίτη ή πολλοστή φορά τους, δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο θα ανέβει ο πήχης όταν θα ξαναδώ το Inglourious Basterds, εφόσον τώρα είμαι το λιγότερο ενθουσιασμένος!
Στις αίθουσες 20 Αυγούστου από την U.I.P.
Trailer
Και το ευρωπαικό Trailer
Θα μπορούσα πολύ εύκολα να σου δώσω συνοπτικά το πλοτ της ιστορίας, λέγοντας πως αφορά στην δράση μιας ομάδας εβραίο-αμερικάνων πολεμιστών, που δρα στα κατεχόμενα από τους Ναζί Γαλλικά εδάφη, επιζητώντας εκδίκηση για τις θηριωδίες των Γερμανών. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πολύπλοκη και ξεφεύγει ολοκληρωτικά από την ιστορική αλήθεια, αγκαλιάζοντας εντελώς την μυθοπλασία. Έχοντας γλυτώσει από την οργή του παμπόνηρου διώκτη των Εβραίων Συνταγματάρχη Χανς Λάντα, η νεαρή Σοσάνα, θα βρεθεί στο Παρίσι, ιδιοκτήτρια ενός συνοικιακού σινεμά. Εκεί που η ομορφιά της θα πέσει στην αντίληψη του ήρωα του γερμανικού στρατού Υπολοχαγού Τσόλερ, που η δράση του θα γίνει ταινία από την προπαγάνδα του Γκέμπελς. Αυτός θα θελήσει να πραγματοποιήσει την πρεμιέρα του φιλμ στον κινηματογράφο της, μετά τυμπανοκρουσιών και φανφάρων και παρουσία των πλέον υψηλόβαθμων στελεχών του τρίτου Ράιχ, μέχρι και του Φύρερ του ιδίου. Είναι η ώρα για τους Ένδωξους Μπάσταρδους του Υπολοχαγού Άλντο Ρέιν, να αναλάβουν δράση στην επιχείρηση Κίνο…
Φυσικά όπως συμβαίνει κατά απόλυτη τιμή στις ταινίες του Tarantino, για να φτάσεις στην άκρη του νήματος, έχεις περάσει από μια σειρά δυνατών σκηνών, που αναπτύσσουν έναν προς έναν τους χαρακτήρες που παίρνουν μέρος στο κουκλοθέατρο του. Το έργο χωρίζεται θεματικά σε πέντε πράξεις, που ο σκηνοθέτης φροντίζει όσο τίποτα άλλο να είναι ισότιμες, ισοβαρείς και μεταξύ τους διαδραστικές. Συνάμα έχει σκοπό του να μοιράσει τις φιγούρες κατά τέτοιο τρόπο που καμιά τους να μην υπερισχύει σημαντικά της άλλης, να θεωρηθεί η πρωτεύουσα, η πρωταγωνιστική. Τρίτο και κυριότερο, με βάση την γλώσσα του καθενός, ρίχνει στο μίξερ πέντε διαφορετικές φιλοσοφίες (Γιάνκηδες, Βρετανούς, Γάλλους, Ναζί και Ιταλούς) βγάζοντας ένα υπέροχο μουλτικάλτσουρ κοκτέιλ, που ακόμη και μετά από δυόμισι ώρες, έχει τέτοιο παλμό, που δεν σε αφήνει στιγμή να βαρεθείς.
Αν θα μπορούσε να βγει χρονικά μικρότερο? Αναμφίβολα. Υπάρχουν και σεκάνς και ρόλοι που άνετα θα τους διέγραφε μια μονταζιέρα ικανή να ψειρίσει τα πάντα. Όχι όμως και αυτή του Tarantino. Ο καλός μας δεν ανήκει στην σχολή του «κάνω σινεμά για την τελειότητα» αλλά προτιμά να ακολουθεί το ολόδικο του ένστικτο δημιουργίας, που σπάνιες φορές τον έχει οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια, από την εποχή που διάλεξε να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Αν και πρόκειται για την ταινία που έχει τα λιγότερα στοιχεία από αυτά που αποκαλούμε Ταραντινικά, εντούτοις δεν μπορώ να φανταστώ ποιος άλλος θα μπορούσε να συνδέσει στο σελιλόιντ ένα ημι-άσημο b-movie του Enzo Castellari με τους θρύλους του μπέιζμπολ, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με το Gasoline του Bowie και το Ολοκαύτωμα με τον Mel Brooks.
Τον τελευταίο θυμήθηκα έντονα, αντικρίζοντας την - πολύγλωσση - μορφή του πραγματικά εντυπωσιακού Βιεννέζου Christoph Waltz, που σαν στυγνός κυνηγός των Εβραίων, κάτι μεταξύ της παρανοϊκά κωμικής φιγούρας του Χίτλερ στο To Be Or Not To Be και του αιμοβόρου αξιωματικού Άμον Γκετ στην Λίστα του Σίντλερ, κλέβει την παράσταση, οδεύοντας ολοταχώς για τις οσκαρικές πεντάδες υποστηρικτικής ερμηνείας. Σαφώς ο ρόλος του έχει το σημαντικότερο αβάντζο, συγκριτικά με εκείνον του σούπερ σταρ της ιστορίας Brad Pitt, που είναι ο πρωταγωνιστής μόνο στην θεωρία. Η γαλανομάτα Γαλλιδούλα Melanie Laurent, είναι η νέα αποκάλυψη του Quentin, νικώντας στην άτυπη ευρωπαϊκή κόντρα την άχρωμη Diane Kruger, την ώρα που ο ολιγόλεπτος ο August Diehl, κερδίζει το περισσότερο χειροκρότημα από τον υπόλοιπο γερμανόφωνο ρολίστικο πανικό (Fassbender, Bruhl, Schweiger) έστω και ελάχιστα φωτισμένος, στην σκηνή σφαγής του υπόγειου καπηλειού.
Για πες: Συνοπτικά σκεπτόμενος και φέρνοντας στην μνήμη μου τις αρχικές μου αντιδράσεις στην πρώτη θέαση των προηγούμενων ταινιών του Quentin, που υπήρξαν χλιαρότερες σε σύγκριση με την δεύτερη, τρίτη ή πολλοστή φορά τους, δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο θα ανέβει ο πήχης όταν θα ξαναδώ το Inglourious Basterds, εφόσον τώρα είμαι το λιγότερο ενθουσιασμένος!
Στις αίθουσες 20 Αυγούστου από την U.I.P.
Trailer
Και το ευρωπαικό Trailer
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική