Movies Ltd

Τρία πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Ή μου άρεσαν τόσο πολύ τα πρώτα επεισόδια της σειράς, που αν εξαιρέσεις τους πιο πρόσφατους Batman, είναι ότι καλύτερο έχει μεταφερθεί ποτέ από το κόμικ στην οθόνη. Ή στο άκουσμα της λέξης X-Men έχω συνηθίσει να παρακολουθώ μια δεμένη ομάδα (καλών) μεταλλαγμένων με ειδικές δυνάμεις, που όλοι τους λειτουργούν συμπληρωματικά για να αντιμετωπίσουν τον αναλόγων δυνατοτήτων εχθρό. Ή προτιμώ την ιστορία να εξελίσσεται και να βλέπω την συνέχεια από εκεί που την άφησα και τα prequels δεν με συγκινούν στην ίδια αναλογία. Τι θέλω να πω με αυτό? Πως μάλλον δεν συγκαταλέγω το πρώτο από τα επεισόδια των Origins (ακολουθεί εντός ολίγου και ο Magneto, με κατάτι πιο ενδιαφέρουσα υπόθεση) στην ίδια κλίμακα αξίας με τους τρεις προγόνους του, που υπήρξαν κυριολεκτικά εκρηκτικοί.


Το ίντρο μας γυρίζει πολύ πίσω στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν μπροστά στα μάτια του εμβρόντητου ετεροθαλή αδερφού του Βίκτορ, ο Τζιμ Λόγκαν, θα δείξει σε έναν παράξενο άντρα - πιστεύοντας ότι σκότωσε τον πατέρα του - πως τα νύχια του μπορεί να μακρύνουν πολύ περισσότερο από το επιτρεπτό. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Τα δύο αδέλφια με τη λυκίσια κοψιά (και όχι μόνο) που από τα τριάντα - κάτι τους και μετά παραμένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι, στο πέρασμα του χρόνου θα εκτονώνονται παίρνοντας μέρος στις δυσκολότερες μάχες, από τον Εμφύλιο έως την Νορμανδία, μέχρι να τους επιστρατεύσει η πατρίδα στο επίλεκτο σώμα των πανίσχυρων πολεμιστών. Ο Λόγκαν θα αντιληφθεί γρήγορα το πονηρό της υπόθεσης και θα πάρει τα καναδέζικα όρη και βουνά, επιλέγοντας τον ήσυχο τρόπο ζωής πλάι στην αγαπημένη του Κέιλα (το πρόσωπο κλειδί δηλαδή). Once warrior όμως, always warrior, που λέει και το τραγούδι κι έτσι αργά ή γρήγορα, οι συνθήκες θα τον κάνουν να επιστρέψει στα πεδία του πολέμου, γεμάτος δίψα για εκδίκηση.

Αν και η δράση του Origins μόνο ως καταιγιστική μπορεί να θεωρηθεί - ειδικά στο πρώτο μισό που δεν παίρνεις ανάσα - θα περίμενα ενδιάμεσα να υπάρχει και χρόνος αφιερωμένος στο πως ο Wolverine, πήρε το ρίσκο να μετατρέψει τα ζωώδη του ένστικτα σε μια superhero οντότητα. Η σύγκρουση ανάμεσα στην διττή προσωπικότητα του κεντρικού πρωταγωνιστή, περνά μάλλον σε δεύτερη μοίρα ανταγωνιζόμενη τις hitech συνέπειες που επιφέρει, με αποτέλεσμα το πέρασμα στην μετάλλαξη να αντιμετωπίζεται επιδερμικά. Ίσως πιο χαλαρά και από την περίπτωση του αδελφού του, που είναι πιο απτή και χειροπιαστή, λίγο πριν μεταβληθεί κι εκείνος σε Sabretooth. Βεβαίως η απειρία του Νοτιοαφρικάνου σκηνοθέτη Gavin Hood, στον τρόπο χειρισμού μιας ακριβής υπερπαραγωγής είναι εμφανής και λογική, αφού από τα πενιχρά δολάρια του Tsotsi καλείται να διαχειριστεί έναν πακτωλό χρημάτων από τη Fox. Η κινηματογράφηση των φυσικών τοπίων της Ωκεανίας είναι έξοχη και τα εφέ σαρωτικά, δίνοντας ζωντάνια και στους παράπλευρους ήρωες που γεννά το σενάριο, όπως ο Deadpool, ο Gambit και ο Bolt.

Για πες: O Hugh Jackman είναι ένας σούπερσταρ και γνωρίζει καλά πως να εκμεταλλευτεί την υπερβολική ώθηση που δίνει στην καριέρα του ο ρόλος του πιο αγαπημένου των X-Men. Στο πέρασμα του χρόνου, αμέτρητοι ηθοποιοί υποδύθηκαν τον υπερ-ήρωα. Θεωρώ πως ο Αυστραλός είναι εκείνος που έχει ταυτιστεί περισσότερο με τον δικό του και δύσκολα θα ξεπεράσει αυτή την ταυτοποίηση στο μέλλον. Ο Schreiber για δεύτερη φορά φέτος, μετά το Defiance, φορά την μάσκα του δευτεροπλανάτου αδελφού κι αυτό το κάνει καλά, από τον Reynolds περίμενα μεγαλύτερη συμμετοχή, ενώ ο Danny Huston, ως σοβαρός ερμηνευτής είναι μια μικρή παραφωνία. Η Αρχή του Wolverine απαιτεί βλέπεις μεγάλη φαντασία και όρεξη για δράση και χώρος για σοβαροφάνειες δεν υπάρχει.